Uwielbiam kino abstrakcyjne, surrealistyczne. Pomijając filmy piękne dla samego piękna obrazu (np. japoński Survival Style, choć jest tam też "akcja", rzecz jasna oczywiście surrealistyczna), czy filmy mające intrygować widza, szokować skojarzeniami i wciągać widza w swoistą zgadywankę "a co autor chciał przez to..." jak np twórczość Lyncha, z wyjątkiem straszliwego niewypału na koniec kariery filmowej... Zresztą przykłady można mnożyć. Jest wielu reżyserów, którzy są (lub byli) dobrzy w tematach tego typu. Miłośnicy klasycznego kina surrealistycznego pewnie zarzucą mi, że nie mówię tu o Bunuelu, filmach Jodorowskiego, czy zawsze wymienianym w panteonie filmów surrealistycznych Tetsuo. Ale AŻ TAKI surrealizm z lat 50-80-tych ubiegłego wieku jakoś do mnie nie przemawia.
Uważam, że w filmie surrealistycznym, aby widz miał przyjemność oglądania, ważna jest nie tylko łamigłówka podczas seansu, zabawa w skojarzenia, ale także przyjemność z samego seansu (zdjęcia, muzyka, gra aktorska, etc.). Równie ważna jest jednak przyjemność z rozważania możliwych kierunków interpretacji obejrzanego obrazu.
Musi być jakiś klucz. Albo jeśli nie klucz, to kierunek który reżyser wyznacza widzowi jako trop do tworzenia odpowiedzi na pytania "a co autor..." Oraz w finale możliwe jedno olśnienie czy nawet kilka olśnień: "tak, chyba wiem!" Albo przynajmniej: "Nie wiem na pewno, ale chyba o to powinno chodzić, prawda?"
W tym filmie, całkiem zresztą zgrabnym jak na debiut, otrzymujemy pęk dziesiątków kluczy i tyleż zamków. Zdecydowanie za dużo. Mam jednak wrażenie, że mimo wielu kluczy i wielu zamków nie ma pasującej do siebie pary. Bo tego "zamkowego żelastwa" jest w tym filmie zdecydowanie za dużo (albo możliwe, że nie ma wcale). Żaden wątek nie jest główną wskazówką, jak odczytywać ten obraz.
Lanthimos w swoim obrazie Kieł (najlepszy jego film, według mnie), jest chyba dobrym przykładem, jak powinno się w XXI wieku robić kino surrealistyczne. Bo jest tam wszystko, czego możemy oczekiwać od współczesnego obrazu filmowego z gatunku "surrealizm".
Możliwe, że reżyser jako debiutant-surrealista jeszcze nie nauczył się tego rodzaju "reżyserskiej ślusarki". Albo sam nie wiedział, o co mu chodzi, albo nie umiał pokazać zestawu klucz-zamek.
Film ciekawy jako eksperyment, nieco męczący w odbiorze, ale potencjał jest. Jako zapowiedź - miejmy nadzieję - kolejnego, dojrzalszego filmu surrealistycznego tego reżysera.

Witam:) Dziękuję za ciekawa interpretację i wnikliwość tematu. Debiutant - surrealista spisał się doskonale i życzę takich debiutów każdemu reżyserowi, który podejmie wyzwanie:)...a "reżyserskiej ślusarki" nauczy się, trening czyni mistrza:) Pozdrawiam serdecznie.