, na posadzie zaopatrzeniowca w bliżej nieokreślonym, peerelowskim zakładzie. Wskutek nieoczekiwanych wydarzeń zostaje przydzielony do sfilmowania zakładowego jubileuszu. Jego film, niebanalny i bezkompromisowy, trafia na II Ogólnopolski Festiwal Filmów Amatorskich o Zakładach, gdzie zdobywa trzecią nagrodę a sam Filip zwraca uwagę Anny z Federacji Filmów Amatorskich i Andrzeja z telewizji. Od tego momentu Filip z entuzjazmem angażuje się w nowe zajęcie i realizuje ambitne krótkometrażowe filmy. Rozwój i spełnienie Filipa trafiają na oponentów w postaci parszywego dyrektora zakładu i pustej-jak-piard żony. Ta druga, nota bene akordeonistka-amatorka, nie może zdzierżyć szczęścia i sukcesów męża. Po obrzuceniu go zasranymi pieluchami i przedstawieniu takich idiotycznych argumentów jak „no, bo mnie, o co innego chodziło […] o odrobinę spokoju” matrona wyprowadza się do mamusi. Filmy Filipa przynoszą nieoczekiwane rezultaty, co stawia ich twórcę przed dylematem. W roli nieśmiałego Mosza Jerzy Stuhr jest wyśmienity i swoim kunsztem aktorskim przyćmiewa wszystkich innych aktorów. W filmie poznamy zaznajomimy się z wielką mądrością ludową – jeśli żona cię opuści, a nie wzięła telewizora to wróci, na pewno wróci. Poznamy też peerelowskie podchody:

-Specjalnie wezwałem was tutaj razem, żeby pan nie mógł zaprzeczyć. Pan ma kamerę.
-Noo….mam.
-A podobno można na niej robić filmy.
-Tak piszą w instrukcji.