"Amatorski gang" to w pewnym sensie przedłużenie "Do utraty tchu". Po złożonej i niełatwej w odbiorze "Pogardzie" Godard zapragnął nakręcić kolejny (pozornie) nieskomplikowany manifest wolności. Za punkt wyjścia obrał więc ponownie konwencję kina noir, a bohaterami uczynił trio młodych ludzi, nad którymi wisi pewna zagłada. Fabuła jest tu epizodyczna, a sam reżyser nie przywiązuje do niej większej uwagi (jako narrator mówi nawet w pewnym momencie: "A few clues for latecomers: Several weeks ago. A pile of money. An English class. A house by the river. A romantic young girl."), sprawiając, że "Amatorski gang" pamięta się przede wszystkim poprzez pojedyncze sceny. Można zapomnieć o czym było "Do utraty tchu", można nie pamiętać żadnej sceny z "Pogardy", ale czy łatwo zapomnieć TĘ 'minutę' ciszy, TO zabójstwo Billy'ego the Kida, TEN bieg przez Luwr? To po prostu esencja kina, która będzie jeszcze nie raz cytowana, choćby przez Hartleya i Bertolucciego.

Godard uchwycił swoim filmem chwilę - młodość trójki bohaterów i napędzającą ich ekscytację kradzieżą pieniędzy, ale także ten moment przemiany we francuskim kinie, który odmienił je na zawsze. "Amatorski gang" to kopalnia mniej lub bardziej czytelnych odniesień i cytatów. Sporo tu nawiązań do francuskiej poezji, swoje miejsce ma także Szekspir. Pojawia się wiele amerykańskich wpływów, ale są też nawiązania do powstających równolegle z "...gangiem" dzieł nowofalowych. Obraz Godarda zgrabnie balansuje pomiędzy nowofalowymi założeniami, a tradycją, której składa należny hołd. To po prostu kino w czystej postaci i można nawet wybaczyć reżyserowi, że z typową dla siebie megalomanią podpisał swoje dzieło jako Jean-Luc Cinema Godard.