Amelia młoda dziewczyna , która wychowała się z dala od innych dzieci, wyrosła na piękną kobietę. Jest trochę zagubiona w świecie dorosłych. Do obrony przed nie zawsze różową, a często brutalną i agresywną rzeczywistością stwarza sobie własną krainę. Tworzy bajeczny kolorowy świat, pełen fantazji, poezji i wiary w człowieka. Wszystko zaczyna się od momentu, kiedy znajduje ukryty skarb, pudełko pełne zabawek. Od tej pory postanawia sobie odnaleźć dziecko do którego należały owe cuda. Zaczyna się śledztwo po nitce do kłębka, odnajduje człowieka, który teraz jest dziadkiem i podrzuca mu zgubę. Dorosły mężczyzna pod wpływem pamiątek przeszłości, odnawia dawno zerwany kontakt z córką i wnuczkiem. Amelia spełnia dobry uczynek i od tego momentu zaczyna bezinteresownie czynić dobro. Na jej drodze pojawia się dwoje samotnych osób, które dzięki jej misternym intrygom udaje się połączyć. W między czasie zjawia się niewidomy staruszek, którego należy przeprowadzić przez ulicę. A to nieśmiały i niezbyt rozgarnięty sprzedawca wymaga pomocy w odzyskaniu wiary we własne siły i swoja pomysłowość. Amelia niesie pomoc wszystkim naokoło. Swoją niebanalną wyobraźnią osładza życie ludzi spotkanych na swojej drodze. Chce zaszczepić w ludziach chęć do odkrywania nowych rzeczy. Uświadamia im jak ogromny w nich tkwi potencjał. Żyje tak do czasu kiedy odkrywa, że sobie samej także powinna pomóc. I przychodzi miłość. Amelia spotyka Nino. Całość to bardzo optymistyczna opowieść, pełna szaleństwa i celnych obserwacji a propos ludzkiej egzystencji. Film to głęboka analiza szczęścia i tego co tak naprawdę jest w życiu najważniejsze. Dla Amelii jest to miłość, a reżyser Jean Pierre Jeunet, każdemu z nas zdaje się zadawać pytanie o nasze priorytety.