Przedziwny teatralny pastisz kina noir w duchu francuskiej Nowej Fali. Da się odczuć wpływ dwóch konkretnych tytułów - "Samuraja" i "Alphaville" - ale nie ma mowy o żadnej zżynie. Nie ma też mowy o zwykłym wypożyczeniu schematów Czarnego Kina i zwykłej nimi zabawie. Jakkolwiek by to nie brzmiało. To co niemiecki mistrz robi tu z noir, to ... no to masakra jest;)
Bardzo powolne tempo, maksymalnie sztuczne postaci, garść absurdu i jedna wielka statyka. Rzecz bardzo wyciszona i minimalistyczna, czego po Fassbinderze się nie spodziewałem, a przynajmniej nie tu. Przyznam, że pierwsze 20 minut strasznie mnie wynudziło. Zrobiłem przerwę, napiłem się kawy, wróciłem do seansu i wciągnęło mnie natychmiast. Film robi się stopniowo coraz bardziej groteskowy, choć może lepsze określenie to "upiorny". Sa tu dwie sceny, tak cholernie umowne, a tak - na swój sposób - wspaniałe jednocześnie, że chyba do końca życia będę o nich pamiętał. Nie będę broń boże (którykolwiek boże) spoilerował, ale chodzi o scenę rozmawiającej przez telefon pokojówki i samo zakończenie.
Trzeba mieć ogromne jaja i także talentu sporo, by taki film zrobić. Smutny eksperyment na temat samotności i kontaktów międzyludzkich, których oczywiście absolutnie nie ma. Poraża chłodem i zadziwia przepełnioną emocjami muzyką pojawiająca się tu jako przecinek (kontrast nie lada). Zachwyca noirową stylizacją (cudne kadry, operowanie światłocieniem) i jednocześnie drażni swoistą BEZCZELNOŚCIĄ wobec widza. Palce lizać.