Jednym z powodów, dla których lubię spaghetti westerny, to tytuły filmów. Zdarzają się krótkie i treściwe, przeważnie zawierające imię głównego bohatera, lecz wiele z nich to praktycznie całe zdania. "Kill Them All and Come Back Alone" - i jak tu takiego filmu nie obejrzeć?

Przegrywający wojnę Konfederaci zatrudniają Clyde'a i jego zgraję wyrzutków, by ukradli złoto z fortu należącego do Unii. Z jednym zastrzeżeniem: Clyde powinien z misji wrócić sam. I tak, nasza wesoła kompania rusza w drogę. Oczywiście każdy członek grupy ma swoje "właściwości" - solidnie opalony szef Clyde, mięśniak Bogard, rzucający nożami pół-Indianin Blade, blond włosy morderca o twarzy dziecka Kid, spec od materiałów wybuchów ze swoim dynamitowym banjo Deker oraz Hoagy, który miota dziwną gruchą na sznurku...

Niestety film nie spełnia obietnicy złożonej w tytule. Dzieło Castellariego cierpi na przesyt. Właściwie od początku do końca mamy samą akcję - strzelaniny, bijatyki, wybuchy. Dialogów mało, zapadających w pamięć one-linerów zero, a jakiegokolwiek rozwoju postaci jeszcze mniej. Brakuje czegoś bardziej treściwego, wyrazistego, pretendującego do miana kultu w obrębie klasy B.

Szkoda, bo w późniejszym spaghetti "Keoma" reżyser udowadnia, że jednak umie jakoś opowiedzieć historię. Tutaj pokazał jedynie, że radzi sobie ze scenami akcji i choreografią walk. Oczywiście jak przystało na lata 60. - wszystko jest odpowiednio ustawiane, żeby aktorzy mogli wykonać swoje piruety, wyskoki, przewrotki i co tam jeszcze, żeby było efektowniej. Pięści lądują kilkanaście centymetrów przed twarzami, a żołnierze mają karabiny tylko po to, żeby z nimi biec - broń Boże używać ich do strzelania. Miłośnicy kina drugiej klasy nie zawiodą się.

"Kill Them All and Come Back Alone" to niezła rozrywka w starym stylu, gdzie kaskaderzy wykonywali wszystkie akrobacje, a wybuchy robiono na planie. Wszystko odpowiednio podlane kiczem, drewnianym aktorstwem i prostą historią. Sympatyczne.