Film opowiada ciekawa historie, jest szczegolnie wstrzasajacy w koncowych scenach, ukazujacych historie corki Angelo. Watek przelozenia rasistowskiej nauki na praktyki muzealne sklania do refleksji. Film stanowi jednoczesnie krytyczna rozprawe z popularnym niegdys w Austrii kinem habsburskim. Wladca nie jest ani kochajacym ojczulkiem, ani genialnym przywodca, tylko zadufanym w sobie pyszalkiem, prowadzacym pseudointelektualne spory ze swoim sluga.
To, co sprawia, ze mimo powyzszych zalet film jest wyjatkowo nieprzystepny, jest jego forma, konkretnie kamera. Niemal wszystkie ujecia sa krecone w jednym planie. Kamera w tych ujeciach ani drgnie, zadnego zoomu, ruchu, zmiany planu. Zmienia sie to dopiero pod koniec. Jest wiec to zupelnie inne podejscie niz to, do ktoego jestesmy przyzwyczajeni po jakimkolwiek innym filmie. Mysle, ze nie wynika to z niepelnosprawnosci ruchowej operatora, tylko jest zabiegiem celowym - statycznosc ujec najwyrazniej ma silniej sklaniac ku refleksji. Ale czy sie sprawdza? W moim przekonaniu efekt jest odwrotny od zamierzonego, przez co akcja, czy tez jest strzepy, nudza sie niemilosiernie. A szkoda, bo watek czarnoskorego mezczyzny na bialym dworze cesarskim mogl prawdziwa petarda.