Nie będę się tu rozpisywać na temat gry aktorskiej, gdyż mogę ją opisać jednym słowem : fenomenalna. Nie mam również zamiaru się wykłócać które z nas ma rację, bo jak kiedyś słyszałam - "ile ludzi tyle opinii". Keirę będę bronić tak jak całą resztę aktorów, gdyż spisali się w tym filmie wyśmienicie. Scenografia była arcydziełem dzięki oryginalnemu połączeniu filmu z teatrem, a muzyka... istne ukojenie dla uszu i duszy. Przeczytałam Twoją opinię i zawiodłam się pod koniec. Rozumiem, że nie pasuje Ci gra aktorska Keiry, wątek Lewina i zdaje się, że cały film był Tobie mniej niż obojętny... ale używać słów "fajne" i "na propsie"? No błagam!

lol co

koralium chyba chciał odpisać na inny komentarz ;-)
Rzulian, a jak widzisz ten film w stosunku do poprzednika z Seanem Beanem? Osobiście podchodzę do tego nowego filmu jak pies do jeża odkąd zobaczyłam jak wygląda w nim Wroński i tak jak wcześniej wyczekiwałam tak teraz nie mogę się zmobilizować żeby obejrzeć. Niestety książkę pamiętam już słabo, więc pewnie najpierw ją sobie odświeżę, a film później.

Nie widziałam jeszcze poprzednika z Seanem Beanem (choć S.B. jako Wroński wydaje mi się dziwną opcją castingową, przecież Wroński nie przeżył!).

To radzę zobacz koniecznie film z 1997r, moim zdaniem o wiele lepiej oddaje klimat książki, a postacie wydają się bardziej autentyczne.

Jeju, jak ty to pięknie ujęłaś *.* Mimo, że film mi się ogromnie podobał i oceniłam go nie wziąwszy pod uwagę książki(co zdarza mi się rzadko), to moje zastrzeżenia były identyczne i niezwykle się cieszę, że ktoś rozkminia podobnie :)

Kłaniam się nisko.

Świetnie ujęte. Zgadzam się w 100%. Symboliczne dla tego filmu jest ukazanie wojaży Anny i Wrońskiego: leżą sobie nadzy w trochę kiczowatym, słodkim enturażu. I taki jest ten film: prosty, hollywoodzki i ciut kiczowaty.

Mistrzu, przyjmij moją aprobatę!

Twoje negatywne nastawienie wynika z faktu, że film nie odzwierciedla tego wszystkie co zawierała książka. Tylko że to reżyser, a nie ty jako czytelnik, decyduje jakie wątki są dla jego fabuły ważne. Wright posłużył się prostym zabiegiem. Życie Kareniny i całej rosyjskiej elity przedstawił jako teatr a ich samych jako marionetki. Ich poczynania i to co się wokół nich dzieje jest sztuczne i przerysowane do granic.
Swoją drogą szkoda, że to co najbardziej w tym filmie urzekało, czyli scenografia, muzyka i kostiumy zasłużyło u ciebie jedynie na skromny akapicik na końcu wypowiedzi.

Nie, moje negatywne nastawienie nie wynika z tego - gdyby z tego wynikało, to bym nie pisała, że Lewin jest od czapy. Owszem, reżyser decyduje - i pewne jego decyzje są kompletnie z dupy. Jeśli chcę posłuchać dobrej muzyki włączam winampa. Niestety, chciałam obejrzeć dobry film.

ps. kostiumy mnie nie urzekły.

chujnia z grzybnią a nie film. Szkoda czasu na tą szmirę!