Historie Anny i krola Syjamu kino opowiedziało kilkakrotnie na przestrzeni lat (ostatnia wersja z Jodie Foster z 1999 roku), w tym - ta najslynniejsza - w 1956 roku. Dodatkowo to jedna z najbardziej popularnych sztuk wystawianych swego czasu na Broadwayu. Nie trudo zrozumiec fenomen tej sztuki - egzotyka, przygoda, wladza, w koncu milosc. To jak najbardziej filmowe tematy.
Powiedzialbym, ze pierwsza czesc filmu wypada zdecydowanie korzystniej od swojego slawniejszego nastepcy. Choc im dluzej, tym gorzej. Nie wytrzymuje takze porownania Oscarowa i wielka kreacja Yula Brynnera z wystepem Rexa Harrisona, natomaist Irenne Dunne jest mniej irytujaca i mniej nieznosna niz Deborah Kerr. Trudno zrozumiec nominacje oscarowa Gale Sondergaard za (jak zwykle zreszta) plaskie, patetyczne, jednowymiarowe aktorstwo.
Nie lubie podstawowego zalozenia tego filmu - zderzenia "cywilizacji" prezentowanej przez Angielke w sukni z krynoliny z bosonogimi i obwieszonymi zlocidelkami "tubylcami" i "dzikimi". Nie ma sensu wchodzic w polemike (kto tu jest barbarzynca, a czym w istocie jest cywilizacja?), ktora podejmowali swego czasu tacy wybitni antropolodzy jak Malinowski, czy Evans-Pritchard, chcialbym tylko podkreslic dyskusyjnosc takiego (jak w filmie/sztuce) zalozenia. Irytowalo mnie to przez wieksza czesc filmu.