przy długich stołach czasu ucztują boże dzbany..

trzeci raz to samo - po pinie i salgado - i trzeci raz tak samo dobrze. wendersowska sonda w głowę (w trzewia) (w serce) (w przebogaty kosmos wewnętrzny) artysty (człowieka) (atomu) (sumienia niemieckiej rzeszy) na granicy filmu i eseju, dokumentu i performansu. penetracji podświadomości i sakralnego rytuału.

dobra, z wykorzystaniem cudownej wręcz piękności und wielkiej wprost rzadkości techniki t‐r.i.p.-o!-vision i okularów 9D, ale to bez znaczenia - po prostu siła tych obrazów jest tak olbrzymia, że ma się wrażenie ciągłego oglądu świata przez takie właśnie okulary nawet jeżeli aktualnie nie ma się ich na nosie. takie to jest potężne, takie to jest mocne. oddziałujące nie tyle na intelekt czy emocje, ile na zmysły.

nadto - z sakralną elegancją przynależną chwili już od pierwszej chwili; cichej kontemplacji i pokornego struchlenia w obecności monumentalnych wręcz proporcji tego dzieła, któremu mikroskop filmowej kamery pozwala się przyjrzeć niemal od podszewki.

powala skupieniem, poraża zadziwieniem, pamiecią materii i poszanowaniem - murów, faktur, landszaftu - w hołdzie duchom przodków, które w nich mieszkają.

reasumując: organoleptyczny wyczad ekstremalny. sacrodelia kina z echem mrocznych doświadczeń w tle. wiązka czystej twórczej energii przenikającej wszechświat do samego szpiku jego stetryczałych kości. i jej mała smuga - którą udaje się wendersowi tutaj odmalować.