Tytułowy Człowiek-Mrówka, po wydarzeniach z pierwszej części, siedzi w domu z opaską policyjną i stara się spełniać cywilną rolę ojca po rozwodzie z żoną. Musi jednak ponownie włożyć strój superbohatera, który - przypomnijmy - nie tyle potrafi skurczyć lub zwiększyć noszącego, co daje siłe i zdolności... no superbohatera. Łączy też swe siły z Osą (to samo co on, tylko, że ze skrzydłami) aby dowiedzieć co uwięziło jej matkę skurczoną do wielkości atomu (?). Brzmi trochę niedorzecznie, ale ma to sens gdy oglądało się "jedynkę".

W porównaniu do pierwszej części, mamy do czynienia z czymś praktycznie przygłupim i całkowicie nieciekawym - jakby Ant-Man i Osa miał powstać tylko dlatego by uśpić niecierpliwość fanów Marvela przed kolejnym filmem tego uniwersum. O ile"jedynka" bawiła i w zasadzie wydawała się słodką odskocznią od pozostałych filmów serii to nie potrafię pozbyć się wrażenia, że główny bohater to największa *ipa Marvela. Założę się, że Kapitan Marvel w 2019' będzie mniej kobieca od Paula Rudda.

Muszę się jeszcze wyżalić: w filmie wciąż, to zmniejszają, to zwiększają pewien budynek, biurowiec... w zasadzie laboratorium. Przenoszą go sobie z jednego punktu do drugiego jak im się podoba, a po drodze trafia z rąk do rąk, był potrząsany i rzucano nim. Pomijam już ściany, dach i fundamenty, które powinny się rozsypać, ale jakim cudem w laboratorium panuje porządek po powiększeniu?