W niewielkim, jak mniemam, hotelu, spotyka się grupka przypadkowych, z pozoru, gości.
Hotel widzimy tylko od środka, jest klimatyczny, zdjęcia są bardzo ładne, podobnie jak
muzyka, było nawet kilka bardo dobrych ujęć. No i na tym koniec. Fabuła, wg mnie, nie
do udanych nie należy. Koncept, choć prosty, był bardzo interesujący. Jednak relacje
między gośćmi są zbyt dziwaczne, by nazwać je wiarygodnymi i zbyt mało dziwaczne, by
tworzyć przyzwoity surrealizm light w stylu Lynch. Co prawda inspiracje tym twórcą
widoczne są tu gołym okiem, ale jednak to nie ta klasa. W pokoju jest pokój, w którym
goście śnią sny poprzednich gości. WTF? Co to właściwie znaczy? Nie wiem, ale muszę
przyznać, że niektóre sceny ze snów były bardzo klimatyczne. Obsada jest ok, dialogi
niezbyt dobre. Sens całej historii w warstwie podstawowej jest mocno rozmyty i
nieklarowny, zaś jego drugie dno, głębsza myśl – wątpliwe. Tzn. jestem w stanie
doszukiwać się tu metaforycznego ukazania przemijania, a hotel mógłby być ludzkim
życiem, do którego przecież przyjmujemy gości, nie zawsze ze własnej woli. Jednak to
wszystko jest średnio przekonujące.

No i uwaga na polskie wydanie dvd: nie dość, że nie napisów, to jeszcze lektor jest
marny, za głośny i czyta koszmarne tłumaczenie („sprzedałeś JEMU synowi heroinę” [!]).
A i okładka jest wybitnie obrzydliwa.
Film dla fanów niezależnych Lynchopodobnych produkcji do obejrzenia, ale naprawdę
nie jest to nic specjalnego. Spodziewałem się czegoś lepszego, ale mogło też być
znacznie gorzej.