Dziesięcio-częściowy "przegląd" arii operowych. Każda część jest wyreżyserowana przez innego reżysera, również arie wykonywane są przez wielu artystów opery. W role bohaterów poszczególnych segmentów wcieliła się grupa znanych aktorów [m.in. John Hurt, Bridget Fonda i Theresa Russell]

Na fali ponownego zainteresowania sztuką operową, a szczególnie możliwością przenoszenia jej na ekran, które pojawiło się pod koniec lat osiemdziesiątych i zaowocowało kilkoma udanymi dziełami, producent Don Boyd wpadł na pomysł zrealizowania filmu, który byłby swojego rodzaju zestawem teledysków, gdzie najsłynniejsze arie służyłyby jako tło muzyczne i inspiracje. Do współpracy zaprosił dziesięciu wybitnych reżyserów, twórców kina artystycznego. Wynik tego spotkania okazał się nie tyle mało zadowalający, co wyraźnie nierówny. Kolejne epizody powiązane zostały, raczej nieudaną klamrą narracyjną, której bohater trafia do opustoszałego gmachu opery, tam spotyka tajemniczą kobietę, po czym nakłada na siebie strój klowna i w końcu, przy dźwiękach arii "Śmiej się pajacu" umiera na deskach sceny. Z pozostałych epizodów będących rodzajem wizji inspirowanych muzyką operową, na szczególną uwagę zasługują te, które są dziełem Kena Russella, Dereka Jarmana, Jean-Luc Godarda i Nicolasa Roega. Otwierający "Arię" epizod, autorstwa reżysera "Toru 29" przedstawia kobietę, która patrząc na Wiedeń z okien swego pokoju, wyobraża sobie, że jest królem Zogu I, słynnym władcą Albanii (niezwykła w męskim przebraniu Theresa Russell). Wyobraźnia kobiety przenosi nas do roku 1931, kiedy to królowi, po wyjściu z opery, udaje się zabić swych niedoszłych morderców. Historia, opowiedziana przez Roega oparta jest częściowo na faktach historycznych. Jednak przedstawieniem, po wyjściu, z którego król został zdradziecko napadnięty, w rzeczywistości były "Pajace" Leoncavalla. Reżyser zmienił operę na "Bal maskowy" Verdiego, uznawszy ją za bardziej odpowiadającą jego wizji, a również z tego względu, że to właśnie w nocy kiedy odbywała się premiera "Balu" w 1958 roku, Napoleonowi III udało się zbiec przed zamachowcami.