Arcydzieło w gatunku dokument! Zastanawiam się, jak można było w ogóle tak dokładnie
nakręcić te splecione ze sobą wątki w warunkach wojennych - tak, by widz patrzył na to, jakby
sam był uczestnikiem zajść. Dramaturgia całego dokumentu na niezwykle wysokim poziomie. Ale o wiele ważniejsza jest dla mnie refleksja, jaka rodzi się po tej opowieści. Dramat współczesnych konfliktów dotyczy zjawiska, jakie w żadnym calu nie mieści
się w naszym stereotypowym widzeniu wojny.

Po pierwsze jest to walka z wiatrem - z duchami, które nagle się pojawiają i znikają, wtapiając
się w cywilnych mieszkańców wsi. Żołnierze są całkowicie bezsilni, bo przecież nie będą
pacyfikować wsi. I tu pojawia się drugi dylemat - kolosalna asymetria między wrażliwością
żołnierzy Zachodu a Talibami. Jakiś Duńczyk nie może się pozbierać, gdy zobaczył dziewczynkę
zabitą własnym pociskiem, wymierzonym w atakującego wroga, ukrywającego się we wsi...
Czy takie same skrupuły mają Talibowie? Nie, ale mają coś znacznie skuteczniejszego niż
nowoczesny sprzęt "krzyżowców" - dysponują fanatyczną wiarą w słuszność swej walki "w imię
Allaha", dla którego można się wszystkiego wyrzec - nawet wyrzutów sumienia.

Ten dokument ukazuje dzisiejszą wojnę, która nie opiera się na bitwach, lecz jest pasmem
aktów terrorystycznych. Tutaj ludność cywilna zostaje użyta przez Talibów jako żywe tarcze - z
premedytacją, by wzmóc w Afgańczykach nienawiść do przybyszów, by skruszyć morale wroga
właśnie jego wrażliwością... Bez wahania dałem maksymalną ocenę, bo uważam, że film ten
powinien wstrząsnąć opinią całego Zachodu - każdy go powinien zobaczyć, wyciągając
odpowiednie wnioski.

Pierwszy z nich, jaki mi się nasuwa: czy wojna w Afganistanie (a wcześniej w Iraku) jest
skuteczną walką z terroryzmem, czy raczej staje się dla niego pożywką? Drugi wniosek: na ile
jeszcze mamy w sobie naszej duchowej tożsamości, skoro z jednej strony żołnierze określają
się chrześcijanami i faktycznie chwilami wykazują wrażliwość godną chrześcijanina, z drugiej
zaś strony czujemy jakiś rozdźwięk. Zapewne nie byłby on tak bardzo wyczuwalny, gdyby film był
kręcony wśród Polaków, ale Duńczycy stanowią chyba dobry kamień probierczy tożsamości
zachodniej w jej wymiarze duchowym. Czy żołnierz odpowiadający afgańskiemu chłopcu
"jesteśmy chrześcijanami", oddaje prawdę o współczesnym, zachodnim chrześcijaństwie?...