Konrad Nałęcki zadaje swoim przyjaciołom - Julianowi Przybosiowi, Wojciechowi Kilarowi, Jerzemu Mierzejewskiemu, Janowi Tarasinowi i Jerzemu Tchórzewskiemu proste pozornie pytania - dlaczego tworzą, jakie jest najgłębsze źródło ich inspiracji. Film łączy w sobie cechy dziennikarskiego reportażu, estetyczno-filozoficznego dyskursu o sztuce poetyckiej, subiektywnej interpretacji dzieł malarskich i kreacji tanecznej, wreszcie własnej, filmowej interpretacji poetyckiego tekstu Juliana Przybosia. Plastycznym finałem filmu jest taniec Stanisława Szymańskiego, który jako jedyny nie zabiera głosu w dyskusji