Różnica jest taka, że Levinson się nie bawi tak jak Korine w nawiązania popkulturowe czy symbole, tylko wykłada wszytko kawa na ławę, nie tylko głosem narratora. Większa też tu rola mediów społecznościowych, bo przez te kilka lat nastąpiła ich rewolucja (przypomnę, że gdy Spring Breakers wchodził na ekrany to Instagram dopiero raczkował i został udostępniony na Androida, hashtagi na Insta istniały od roku i nie były tym czym teraz, a Twitter służył do czegoś innego).
A tym, którym pęka dupsko przypomnę, że to tylko przegięta, przerysowana czarna komedia.