Boska choreografia i stylowość walk. John Wick zachwycał mnie względnym realizmem. Widzieliśmy rany, widzieliśmy obrażenia i wysiłek wkładany w akcję, mimo wszystko była to poniekąd kreacja "superbohatera" - "ducha", który może zmierzyć się z każdym. Lorraine również udowadnia, że strach jest jej obcy. Wszelkie ruchy są genialnie oddane. Każda akcja jest zrobiona tak, abyśmy mogli uwierzyć, że to mogłoby mieć miejsce. Bohaterowie walczą tym, co znajdą pod ręką - nienaładowany pistolet, schody, lampa, a nawet lodówka. Obserwujemy walkę na śmierć i życie, gdzie nie ma znaczenia, jak widowiskowo wyeliminujemy wroga, liczy się tylko likwidacja celu, wszystkimi dostępnymi środkami. Na dużą pochwale zasługuje oddanie realiów przeciwników bohaterki. Gabarytowo więksi i silniejsi przeciwnicy, stają się trudniejszą przeszkodą dla tajnej agentki, która musi włożyć więcej wysiłku w walkę.
Więcej:
http://przezprojektor.blogspot.com/2017/08/sexy-blond-nowa-bohaterka-i-jej.html