Nostalgia to jedna z najgorszych chorób toczących mainstream. Atomowa Blondi też na nią choruje. Wydaje się, że niedługo nawet filmy osadzone w Starożytnej Grecji nie obędą się bez neonów i pulsującego soundtrack do tupania nóżką.
W Atomic Blonde ta retro patyna (której nomen omen filmy retro wcale nie posiadają) daje się we znaki jeszcze bardziej, gdyż skrypt został napisany w oparciu o komiks. I to widać. Nawet bardzo.
Neonowy Berlin na kilka dni przed upadkiem muru to miasto prostytutek, punków, szpiegów i rozpalonych serc. Na ekranie oznacza to, że jest głośno, wszystko świeci, a w byle spelunie da się zarezerwować pokój z lampami lava, stylowymi meblami i mozaiką z płytek, której nie powstydziłby się żaden mieszkaniec Bizancjum. Podzielona stolica to raczej wyobrażenie Amerykanów o Europie, podkręcone kiczem komiksowym. To tutaj wszyscy teatralnie i z namaszczeniem nalewają sobie drinki i je spożywają, to tutaj setka szpiegów przerzuca się informacjami o drugiej setce szpiegów, aby odnaleźć listę trzech setek szpiegów. W końcu to w tym rozświetlonym i przestylizowanym mieście wszyscy kłamią, blefują i udają, o czym nawet główna bohaterka wspomina, snując bełkotliwy monolog o grzechach i skrywaniu tajemnic (chociaż i tak najbardziej zapamiętam lesbijski motyw miłosny - coś czego ten film naprawdę potrzebował).
Atomic Blonde to komiksowy przesyt kiczu, pretekstowych zwrotów akcji i dennych dialogów. Wszystko w tym filmie krzyczy jakie jest cool, no, ale jedynie konwencja zimnego, szpiegowskiego thrillera jest tutaj prawdziwa. To dzięki niej na ekranie wykwita przepiękny mastershot podczas zamachu na Spyglassa i to dzięki tej konwencji komiksowa stylów komiksu zostaje w finale ograniczona do świetnej sekwencji rodem z którejkolwiek gier z serii Hitman (broń schowana w kubełku z lodem - szacun!). Cały ten retro zgiełk i komiksowy bullshit, w którym "widać miłość do kina i znajomość filmowych formuł" przeszkadza w oglądaniu popisu kaskaderów.