Może i chamski propagandowy moralitet socrealistyczny, ale dla Królowej Bony jako przodownicy pracy warto:) W sumie zgrabne.

Magdalena Piechota, Kobieta w polskim kinie socrealistycznym, w: Socrealizm. Fabuły-Komunikaty-Ikony, red. K. Stępnik, M. Piechota, Lublin 2006, s. 297-313

Kultowy film, bardzo mi się podobał, oby więcej takich

nic więcej. Krytyka ziemiaństwa, pochwała dla socjalizmu.

Oglądając ten film w duchu jakoś mi się chciało śmiać widząc tą stalinowską siermiężną propagandę,a pomysł aby z fryzjerki zrobić spawacza to już arcykomizm.W tym filmie wszystko jest jakby na opak.Matka porzucająca dziecko nie myśląca nawet co dalej z nim będzie nie jest komiczna ,jest smutna.Jerzy Duszyński do...

czerwony autobus odjechał, i niech już nigdy nie wraca.
Tragedia, ku przestrodze! Koniecznie dla inklinującej w stronę komunizmu młodzieży!