BŁĘKITEK to autorski film Scotta Prendergrasta (który też zagrał tutaj glówną rolę), który bardzo wiele obniecuje, ale obietnice te realizuje w nie do końca satysfakcjonujący sposób.

Film zaczyna się dość sztampowo bo oto mamy "życiowego niezgułę", który staje przed trudnym zadaniem opieki nad parką rozbrykanych dzieciaków. Brzmi znajomo? A i owszem bo BŁEKITEK to film bardzo "amerykański" i opowiada szablonową historię przemiany glównego bohatera i najbliższyhc osób jakie m uw jego drodze towarzyszą. Plsuem jest to, iż owa histroia "przemiany" została ukazana w dość nietpowy by nie stwierdzić "osobliwy" i nostaligiczny sposób.

BŁĘKITEK to film wypełniony porcją dyskretnego czarnego oraz słodko-gorzkiego humoru. Jest tu wiele metafor i refeklsyjnych scen, które ryzgruywają się niemal bez udziału dialogów.
Film ma nieśpieszne, wręcz leniwe tempo oraz wprowadzającą w specyficzny klimat "dyskretną", ciuchutką oprawę muzyczną (która z reszta jest ograniczona do niezbędnego minimum).
Dobre jest tu aktrostwo Lisy Kudrow. Kudrow gra tu kobietę depresjną, niepweną jutrą, pogrążoną w melancholii i ograniętą uczuciem pewnego zagubienia. Jednak największą uwagę skupia tutaj główny bohater grany przez S. Prendergrasta- czyli tytułowy "szwagier-niezguła", który przez cały ekranowy czas boryka się z dwójką rozbrykanych maluchów albo przechadza się w groteskowym błękitnym kostiumie.

To co jednak stanowi wadę filmu to pewne pretensjonalność i przewidywalność ukazanych tutaj metafor. Tytułowy błekitek (błękitny kostium- swoista fimowa maska i bariera) jest tu metaforą nazbyt dosłowną i czytelną, która bawi i intryguje jedynie przez 20-30 minut, a następnie zaczyna nieco nużyć. Tej komedii obcyzajowej niep omaga też jej emocjonalny chłód- przez co widz odczuwa nikły związek emocjonalny z glównymi jego bohaterami.

WArto wspomnieć o jeszcze jednej zalecie BŁĘKITKA- mowa tutaj o bardzo zabawnym filmiku animowanym, który pojawja się w trakcie napisów końcowych.

Tak więć BŁĘKITEK to ambitna komedia-obyczajowa, która przynosi jedynie częściową satysfkację. Film ma kilka dobrych scen, drzemie w nim kilka bardzo ciekawych pomyslów, na plus wyróżnia się też melancholijny klimat dzieła oraz kreacje aktorskie. Nie jest to jednak wielkie kino- bo użyte tutaj metafory są częstokroć błache i przewidywalne, a sam film jest na tyle chłodny, iż los jego bohaterów jest widzowi (raczej) obojętny.
Mimo wszytsko polecam obraz koneserom niezależnego kina z USA.