Jak to miło, że istnieją jeszcze twórcy, którzy nie mają inteligencji widza gdzieś. W tym gatunku to niezwykła
rzadkość(szczególnie w ostatnich latach). W prawie każdym horrorze w ostatnim czasie schemat goni schemat, a postaci są
tak jednowymiarowe aż zaczyna się im życzyć szybkiego końca, żeby tylko przestali nudzić widza. I te nieszczęsne "jump
scares"! Tani chwyt mający tylko jeden cel - odwrócić uwagę od braku jakiejkolwiek fabuły. Ouija najlepszym przykładem.
Film o grze planszowej...taa. I tu wchodzi Babadook. Piękny przykład wielkiego szacunku do widza i jego umiejętności
samodzielnego myślenia. A do tego debiut! Tym większe brawa. Wszystko właściwie jest tu na swoim miejscu. Od klimatu
(klaustrofobia pełną gębą), przez zdjęcia(Polak potrafi) aż do rewelacyjnej gry aktorskiej (jakąś nagrodę dla tej Pani
poproszę). W końcu w tym coraz bardziej skostniałym, pojawiły się postacie w których sytuację można się wczuć, kibicować
lub negować ich zachowanie. Dla mnie najlepszy horror ( a może dramat psychologiczny?), od czasu Shutter. Naprawdę
gorąco polecam!