Film obrazuje chaotyczną mozaikę wspomnień. Wspomnienia z natury są chaotyczne, mgliste, niechronologiczne, zlewają się ze sobą.

Są to wspomnienia odległe, dziecięce. Autor wspomnień, człowiek w którego głowie siedzimy to prawdopodobnie widoczne na początku dziecko, którego jednocześnie "marzennym" alterego jest wilk. Słowa kołysanki przestrzegają dziecko przed szarym wilkiem. W kulminacyjnej scenie to wilk zabiera dziecko do schronienia tak jak nakazują słowa kołysanki. Wygląda to jak próba poradzenia sobie z ukrytą fobią. W innych scenach widzimy sielskie obrazy z dzieciństwa i mniej sielskie obrazy znikających przez wojnę ludzi.

Cały sen jest kilkupoziomowy. Na jednym z nich jest wilk który odwiedza opuszczoną chatkę, swe dawne domostwo. Na innym poziomie wilk przenosi się w przeszłość do czasów gdy chatka była zamieszkana. Związane jest to zawsze z wejściem w silny strumień światła.

Cały ten film wygląda generalnie jak sen. I nie ma on raczej większego sensu.

Osobiście lubię filmy z mocnym wyrazistym przekazem i sensem. Nie lubię surrealizmu oraz filmów z serii "autor sam do końca nie wiedział co miał na mysli".