Kłopot z tym filmem polega na tym, że pozostawia on po sobie dobre wrażenie. Dziwne, nie? Więc może inaczej. Znakomite są tu początek, a zwłaszcza finał, ale to pomiędzy pozostawia momentami wiele do życzenia.
Niezłe jest zawiązanie akcji, gdy poznajemy po kolei wszystkich ważniejszych uczestników dramatu: Konga, głuchoniemego płatnego zabójcę, którego traumatyczne dzieciństwo i młodość znieczuliły do tego stopnia, że kolejne ofiary likwiduje niemal automatycznie i bez zmrużenia oka. Jego pogrążonego w kompletnej apatii przyjaciela, byłego seryjnego zabójcę, Joe i jego miłość, Aom. Jest też próba melodramatu, bowiem nasz bohater zakochuje się w zjawiskowo pięknej aptekarce, Fon.
Ciekawa i efektowna jest scena zabójstwa z dachu wieżowca. No i, mówię, chyba będzie nieźle. Niestety, z czasem robi się chaotycznie i dość nużąco, a dynamiczny, jednakowoż przeszarżowany montaż nie ułatwia zadania.
Nie podobało mi się, że twórcy próbują tą traumatyczną przeszłością usprawiedliwiać kolejne morderstwa Konga. Jeżeli ktoś jest głuchoniemy, to nie znaczy, że nie ma też przy okazji moralności. Owszem, Kong od czasu do czasu nawet potrafi być sympatyczny, ale globalnie bliżej mu niebezpiecznego psychopaty.
No i ten, dla mnie poruszający i świetny, dla innych być może efekciarski i zbliżający się niebezpiecznie do kiczu, finał, który sprawia, że poprzednia godzina seansu, mocno średnia, a na pewno nierówna, może pójść w zapomnienie. Obiektywnie jednak 6/10.