To mój drugi film francuskiego reżysera Jean- Pierre Jeuneta, który i tym razem stanął na wysokości zadania. Potwierdził tym swój ogromny talent, wyczucie i wrażliwość na piękno i tragizm targające serca naszych bohaterów. Nie ograniczył się do jednego wątku- miłości Mathildy i Manecha, stworzył kino wielowymiarowe. Pokazał, że filmów nie powinno się szufladkować. "Bardzo.." zawierają elementy melodramatyczne, wojenne, kryminalne jak i komediowe. Wykorzystał każdy z tych gatunków, by podkreślić nastrój. Nie pozwolił jednak by gatunki nim rządziły. Tak więc widzimy koszmar jaki na co dzień przeżywają żołnierze, poznajemy ich kompanów by zaraz ujrzeć jak giną od kuli, ratując się przed głodem i chłodem okradają ciała współtowarzyszy, a czasem nawet traktują jako osłonę przed ostrzałami artyleryjskimi. Wyrwani z beztroskiej codzienności, zdala od ukochanych kobiet, dzieci starają się odnaleźć w tym nowym tak okrutnym świecie. Szaruga, błoto, szczury i stojąca wciąż woda są niczym wobec wszechobecnego oddechu śmierci na karku. Ale i tu nie jest jednowymiarowo.
Drugi, równolegle pokazany świat aż kłuje w oczy pięknem i róznorodnością barw. Jest on pochwałą życia. Podobnie jak nadzieja, która jest czasami jedyną rzeczą , która trzyma nas przy życiu.

Można tu znaleźć też pare nawiązań do "Amelii". Pudełko z dziecięcymi pamiatkami zostaje zastąpione pudełkiem z listami i drobnostkami pięciu skazańców. I tu i tu odnalezienie adresata prowadzi do wielu niespodziewanych zdarzeń, co staje się siłą napędową filmu.
W obsadzie znalazło sie paru aktorów, których pamiętamy jeszcze z "Amelii". Wcielili się tu w zupełnie inne postacie. Jakie? Zobaczcie sami. Na uwagę zasługują także Marion Cotillard, która zagrała demoniczną Tinę Lombardi oraz Judi Foster, która pojawiła się zaledwie w epizodzie.