Niewielka czeczeńska wioska już od pierwszych kadrów jawi się jako miejsce, w którym życie płynie z pozoru spokojnie, a konflikty zbrojne, przemoc i wojna zdają się należeć do przeszłości. Powolna rekonstrukcja i rewitalizacja przestrzeni dotkniętej traumą mają być procesem niwelowania śladów bolesnej historii i stworzyć nowy porządek. A jednak ów pozorny ład wciąż ma szczeliny, a jedną z nich okazuje się tajemnicze zniknięcie Hamdana – młodego mieszkańca miejscowości.
Tajemnica kryje się nie w braku informacji czy poszlak, ale w zmowie milczenia i niemożliwości przeprowadzenia rzetelnego śledztwa. Rodzina oraz sąsiedzi, którzy okazują się jedynym wsparciem, mają świadomość, że zniknięciu ich męża, syna i kolegi towarzyszyła akcja egzekutorów prawa. Odpowiedzi jakie dostają od rządu są jednak serią uników i odroczeń, co w efekcie sprawia, że fakty i domysły, przypuszczenia i momenty pewności zlewają się w sytuację bezsilnego oczekiwania.
Film ma strukturę bliską marzeniu sennemu. Kadry z życia rodziny Hamdana przeplecione są z poetyckimi obrazami przyrody, wody, powietrza. Dla reżysera są one metaforą stanu, w którym poczucie rzeczywistości zostaje zatarte i rozluźnione. Tytułowy barzakh to pojęcie z gruntu filozofii sufickiej, oznaczające właśnie stan przejściowy – przestrzeń zawieszenia pomiędzy życiem, a śmiercią.