Impresyjny opis doświadczenia obozowego Xawerego Dunikowskiego (1875-1964), rzeźbiarza, malarza i pedagoga, więźnia obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau (1940-45). Pełne szlachetnej harmonii rzeźby zostają roztrzaskane przez brutalność wojny. Rzeźbiarz podejmując decyzję o ratowaniu swoich rzeźb, naraził się na ryzyko wywózki do obozu. Trafił tam w jednym z pierwszych transportów, stąd niski numer 774. Zachował się rejestr z jego imieniem i nazwiskiem. W obozie pracował w kuchni przy obieraniu ziemniaków i w stolarni, rzeźbiąc saboty (drewniaki). 40 dni spędził w bunkrze śmierci, wspierając innych oczekujących. Jego wspomnienia zilustrowano nie tylko dziełami sztuki, ale też archiwaliami obozowymi - fotografiami i filmami z wyzwolenia oraz współczesną dokumentacją. Twarze współwięźniów uwiecznił na rysunkach. Przeżył obóz i powrócił po wojnie do pracowni i pracy artystycznej.