Dziś przez przypadek na niego natrafiłam zobaczyłam i żałuję, że nie widziałam go wcześniej. Nie
jest łatwy, lekki i przyjemny. Nie jest też jakoś wybitnie nakręcony, nie ma wzniosłych dialogów,
zachwycających scen, ale jest mimo wszystko prawdziwy. Być może niektóre rzeczy są w nim
przerysowane, ale to nadal nie znaczy, że nieprawdziwe.

Dziewczyna, która chciała mieć dziecko by ktoś ją kochał i by ona miała kog kochać wychowana
przez beznadziejną matkę, która początkowo wydaje się, że chce ją usamodzielnić, a tak
naprawdę zostawia ją samą sobie, chłopak-dziecko, rodzice chłopaka, którzy martwią się tylko o
jego maturę . Całość łączy się w film o samotnej niedojrzałej nastolatce( o ile nastolatki mogą być
dojrzałe), która miała marzenia, kochała dziecko, ale została pozostawiona sama sobie. Bez
pomocy, wsparcia, trafiła na nieodpowiednich ludzi, a ci którzy powinni ją wesprzeć woleli żyć
własnym życiem. Ostatnia scena może dziwić, ale co ciekawe nie wiem czy coś bardziej
dosadnie mogło ukazać, że młodzi ludzie nie potrafią uczyć się na własnych błędach, że nie biorą
życia na serio, a przede wszystkim, że są nieodpowiedzialni za swoje czyny.

Natknęłam się na tym forum na stwierdzenia, że do tego filmu trzeba dorosnąć. I rzeczywiście
jestem zmuszona się z tym zgodzić. Mam 24 lata nie jestem nastolatką, ale też nie uważam się
za osobę, która doskonale zna życie. Mam jednak styczność z nastolatkami i widzę, że to co się
teraz dzieje szczególnie z dziewczynami nie wróży niczego dobrego. Rodzice też oczywiście nie
są bez winy. Chciałabym wierzyć w to, że ten film opowiada tylko o jakimś jednostkowym
przypadku, ale obawiam się, że Rosłaniec tym filmem wyprzedziła to co już niedługo może stać
się zjawiskiem dość częstym. Drodzy rodzice często nie macie pojęcia co wasze dzieci robią po
szkole, co piszą na portalach społecznościowych, jak się zachowują kiedy wy nie patrzycie.