"Belgica" Felixa Van Groeningena to wbrew pozorom powtórka z jego poprzedniego dzieła. Od "The Broken Circle Breakdown" nie tylko zapożycza muzyczną formę (piosenki jako przerywniki akcji), ale całą budowę filmu i tempo opowiadania. Tutaj głównymi bohaterami są dwaj bracia starający rozwinąć swój lokal. Tak jak Elise i Didier przejdą drogę od sielanki do samego piekła, opartą na emocjonalnym szantażowaniu widza. O ile jednak wcześniejszy utwór Van Groeningena był jeszcze oryginalny dzięki trudnym w ocenie postaciom, tutaj wiemy czyją stronę lepiej trzymać (roztropny Jo), a kto spadnie na dno jako pierwszy (niedojrzały Frank).

Losy bohaterów płyną po sinusoidzie. Gdy im się coś udaje, to udaje się wszystko po całości. Gdy coś się rypnie, sufit leci na głowę reszcie. Wszystko robi wrażenie skromniejszej wersji "Wilka z Wall Street". Przy czym film Scorsese jako czarna komedia ma pomysł na gagi z postaciami. "Belgica" to tymczasem taśmowy przegląd ćpania, seksu, bójek, pijaństwa, tańca... Wszystkiego co zobaczymy w szemranym klubie muzycznym. Tylko że jako osoba oglądająca ten świat z daleka nie potrafiłem się nim przejąć. A wiedząc do czego zmierza, nie miałem trudności ze wyrokowaniem co jest czarne, co białe. Reżyser bardzo wyraźnie narysował linię gdzie zaczyna się hedonizm, a kończy dobra zabawa.

To technicznie udany film, pełen porządnej muzyki, świetnie zmontowany. Tylko nie pozostawiający wiele miejsca na samodzielne myślenie. Jeśli autor nadal będzie trzymał się tej samej drogi, powtarzając znane patenty, nie wróżę mu sukcesów.