w piękny i wzruszający sposób ukazujący problem odpowiedzialności i wrażliwości wobec życia.
Chodzi tu zarówno o kobietę, jak i o niechciane dziecko, które w rezultacie staje się… Ale może
nie zdradzajmy faktów. Ten film to wspaniałe świadectwo autentycznej troski o drugą osobę –
troski wyrażonej bez płytkiego sentymentalizmu czy taniego moralizatorstwa. Obraz żyje jeszcze
długo po jego obejrzeniu – głębsze jego przetrawienie odsłania jeszcze jedno ważne przesłanie.
Chodzi o naukę cierpliwości i ufności – wobec człowieka, ale również wobec samego Boga,
którego tak często traktujemy jak bankomat do wypłacania doraźnego szczęścia…

Główny bohater to młody mężczyzna, którego wciąż nurtuje jakieś bolesne wspomnienie.
Oddając się mimowolnym reminiscencjom, widzi siebie jako chłopca, przed którym otwiera się
cały świat – kariera piłkarska leży u jego stóp i tylko krótka chwila nieuwagi zamienia wszystko w
stertę gruzów. Ale to właśnie na tych gruzach wzniesiony zostanie właściwy dom - na pniu
powalonego drzewa wyrosną pędy nowego życia. Niejeden z nas pewnie doświadczył chwil,
kiedy życiowe plany rozsypywały się jak domek z kart, a dotychczasowe wyobrażenie szczęścia
pozostawało gdzieś z tyłu – jak przygnębiający obrazek straconych szans, nierealnej już nigdy
sielanki. Wtedy zwykle otwierają się przed nami dwie drogi: ufności lub zgorzknienia…

Nagłe nieszczęścia wydają się być tragedią, wobec której wszystko traci sens, bo ten sens
opieramy o misternie skonstruowany plan – o marzenia, które chwilami zdają się przybierać
kształt bardzo konkretnych wizji, szczegółowo wykalkulowanych kroków do osiągnięcia
szczęścia. Jakże iluzoryczne jest takie szczęście! Dzisiaj spotkałem się z myślą, która doskonale
wpisuje się w niniejsze rozważanie: Bóg jest obecny nie tylko w sukcesach, ale również wtedy,
gdy dopuszcza do naszych upadków i porażek. Testem prawdziwej wiary jest więc ufność, że
każde zdarzenie i wewnętrzne doświadczenie – nawet to najbardziej gorzkie i powalające z nóg –
jest częścią Jego planu, który zawsze wiedzie ku ostatecznemu Dobru. Nie ma na świecie nic
radośniejszego niż to przeświadczenie – to właśnie tutaj znajdujemy pełnię wolności i głębię
spokoju, że wszystko, co się stało i co się dzieje, musiało się zdarzyć, aby nas przybliżyć do
nieznanej Pełni, ku której wszyscy zmierzamy.