(...) Niskie są walory produkcyjne, a znikomy budżet skłonił reżysera, by więcej mówiono − językiem aktorów − niż pokazywano. „Bigger” to film nieefektowny, pobrzmiewający stockową muzyką. Absolutnie kreskówkowym czarnym charakterem okazuje się Kevin Durand. Problematyczne bywają dialogi: scenarzyści dają nam znać, że antysemityzm i rasizm zasługują na potępienie (wątpię, by któraś z postaci szczerze w to wierzyła), ale wielokrotnie powtarzane, homofobiczne tyrady uznane zostają za zgodne z zasadami konwenansu towarzyskiego. Do homoerotyzmu kulturystyki − opisywanego nawet w literaturze przedmiotu i mającego swój początek za czasów Weidera − nie wystosowano w skrypcie żadnych odniesień. Wreszcie jawi się film jako banalny, niewyszukany, albo rom-comowo ckliwy. Może inny reżyser przedstawi losy Weiderów w sposób mniej trywialny; Gallo po raz kolejny dowiódł, że nie potrafi odnaleźć się za kamerą.

Pełna recenzja: We'll Always Have the Movies (Wordpress)