Bikiniarze to zdecydowanie jeden z najlepszych musicali ostatnich lat. Amerykanie w przeciągu minionej dekady nie nakręcili ani jednego musicalu, który, patrząc na poziom ogółu, mógłby chociaż zbliżyć się do Bikiniarzy. Film jest doskonały w każdym calu.

Aktorzy, tak Ci młodzi, jak i starsi, drugo- oraz pierwszoplanowi dali z siebie wszystko. Piękna i tajemnicza Polza, nieśmiały, przechodzący metamorfozę Mels, oddana systemowi, chora z zazdrości Katja, wiecznie wuluzowany Fred, przekomiczny Dryn... Postacie są rewelacyjnie napisane oraz zagrane. Zarówno te negatywne, jak i pozytywne.

Scenografia, kostiumy i charakteryzacja to w ogóle nieziemska sprawa - oddanie epoki jest po prostu idealne! Kolorowe sukienki, wysokie fryzury, bikiniarskie krawaty, buty na słoninie, a nawet skarpetki w kolorowe paski. No i oczywiście szare uniformy sowieckiej młodzieży - no pycha!

Muzyka jest cudowna. Każdy kawałek jest świetnie zagrany i zrealizowany, przemyślany i żywiołowy. Chyba każdy oglądając Bikiniarzy ma ochotę choć raz "zakręcić nóżką" ;-) Dodam tylko, że już słuchanie samego soundtracku, bez dodatku filmu, jest wielką przyjemnością.

W fabule nie ma nic głupiego, nieprzemyślanego, czy naiwnego - jak to często bywa w tego typu produkcjach zza oceanu. Są tu problemy, duża doza radości, trochę łez -zarówno wzruszenia, jak i śmiechu. Bohaterowie świetnie ewoluują na oczach widza.

A już zakończenie, gdzie pojawiają się współcześnie buntujące się subkultury i masa kolorowej młodzieży to totalny szał! Rewelacyjnie pomyślana puenta.