Starszy mężczyzna wspomina raz za razem spotkanie z młodszą kobietą. Za każdym razem nieco inaczej. Starsza kobieta i młody chłopak, który słucha się jej niczym posłuszny syn. Kibice, którym zginął jeden bilet kolejowy. Co łączy ich wszystkich? Ludzka natura. W nowelach Olmiego, Kiarostamiego i Loacha ta ludzka natura sprowadza się do tworzenia historii. Ludzie to mitomani. Na podstawie szczątkowych wiadomości tworzą całe skomplikowane scenariusze, w których arogancki babsztyl staje się złodziejką telefonów komórkowych, a nieostrożny kibic potencjalnym sprawcą groźnego wypadku. Bohaterowie “Biletów” cały czas tworzą historie lub stają się ich bohaterami. Najchętniej jednak opowiadane są historie tego, co już się wydarzyło. Czar wspomnień ma potężną siłę. Problem w tym, że wspomnienia te nie odzwierciedlają w pełni rzeczywistości. Są niepełne i mgliste lub też ulegają zmianie pod wpływem pragnień, (nad)interpretacji lub też trudne do wyrażenia słowami.
Rzeczą ludzką w tym filmie jest też uleganie iluzjom i złudzeniom. Umysł ludzki idzie po najmniejszej linii oporu, przez co w sposób najprostszy stara się interpretować fakt, co często prowadzi do pomyłek. Człowiek skłonny jest też oszukiwać sam siebie, koloryzować fakty tak, by układały się w całość bardziej im odpowiadającą.
Co jednak istotne te wszystkie iluzje i złudzenia paradoksalnie nabierają mocy prawdy, gdyż stają się częścią rzeczywistości, kształtując tu i teraz kreatorów tychże złudzeń.

Jako całość wszystkie trzy nowelki sprawiają się dobrze. Komponują się całkiem nieźle, a podchodząc do tematu w odmienny sposób dają poszerzoną perspektywę. Nowelka Olmiego jest niezwykle liryczna i symboliczna. Kiarostami ja zwykle zaskakuje nieoczywistością, zaś Loach przemyca swe społeczne zaangażowanie. Nie jest to projekt idealny. Ponieważ jednak ja uwielbiam historie snuć i pochłaniać, dla mnie był to jednak mimo wszystko bardzo udany wypad do kina.