Trafione w punkt. Podpisuję się obiema rękami. Ciekawe odniesienie się do Daisy z Wielkiego Gatsby'ego.
Pozdrawiam

Trafione w punkt to były dialogi. Zwłaszcza te, w których tłumaczyła niejako swoją zaistniałą sytuację. Było to, jakby nie było, logiczne... o czym mówiła. Tylko sposób wyrażania myśli, z jej głębokim załamaniem, czynił z niej osobę taką, nie inną; wg niektórych pustą i głupią.

Przewrotność losu po prostu pokazał. I tyle. Czy słowo "odrażająca" jest tutaj odpowiednim.hmm. Jak dla mnie, jest ona kobietą w afekcie. Sam fakt, iż w chwili jej nieszczęsnego telefonu, klamka zapadła i za nią - bo przecież w tamtej chwili o tym nie pomyślała. Niestety - ponieważ w przeciwieństwie do większości krytykujących jej postawę, ja nie umniejszałabym tutaj winy męża, uznając go za winnego całej tej sytuacji. Sam fakt jego uczynienia z niej kobiety tak naprawdę bezwolnej, świadczy o jego kompletnym braku perspektywicznego myślenia. O jego zdradach nie wspomnę, bo jest to jedynie wisienka na torcie jego pustych, w perspektywie przyszłości, poczynań.
Jeżeli bierzemy odpowiedzialność za komfort życia osoby nam bliskiej, którą mamy niejako z potrzeby i zawodowej... przyznajmy to, należy pomyśleć i o tej osobie też w perspektywie jej osobistej przyszłości. Chcę podkreślić fakt, iż żona u boku swojego męża, spełniała tam niejako funkcję organizatorki wszelkich okołozawodowych spraw męża. Nie bez powodu padło: "za sumienną pracę". Wszak pracowała - tyle że dla ich wspólnego dobra. Jak zwał, tak zwał. Taki model życia stworzyli oboje dla siebie.
Jej błędem bez wątpienia był sam telefon, wykonany w przypływie silnych emocji. Natomiast, tak do końca nie wiadomo, co by się stało, gdyby tego nie zrobiła, czy byłaby na tyle zabezpieczona... jak sugerował.hmm.
Jej słabością były emocje, którym uległa, jak i kompletny brak pragmatyzmu. Natomiast jego wina jest ewidentna. Uwiódł, zawrócił w głowie, postawił sobie u boku panią do wspomagania go w życiu prywatnym - też zawodowym; gdyż to odpowiadało, i był wizerunek pełnego sukcesu. A że kobieciarz był z niego i krętacz, to się musiało prędzej czy później odbić.
Jej myślenie natomiast uznałabym jako bujanie zanadto w obłokach... odkładanie na później istoty sprawy.

Żaden z mężczyzn w filmie nie jest tak naprawdę godny pochwały. Tyle.

Wiesz, to nie był film o mężu tylko o niej i to opisałem. Wina męża jest niekwestionowana, ale nie zgadzam się, że on jest winny tej sytuacji, a ona nie. Można to wyjaśnić jedynie jakąś skrajną naiwnością, ale taką, że już graniczy z głupotą.

Piszesz o kobiecie, której reakcja na zaistniałą sytuację nie wzięła się przecież z kosmosu.

Ja jej nie stawiam w najjaśniejszym świetle, ale daleko mi do osądzania jej aż tak krytycznie. Po prostu szereg czynników doprowadziło ją do takiej, nie innej sytuacji.
Począwszy od tego, że on wsadził tak naprawdę kij w mrowisko... tego feralnego dnia, gdzie zamiast wytłumaczyć się... to pierwsze co musiał uczynić w przypływie niewygodnych pytań, to "ostentacyjnie sobie nalać". Po czym zebrało mu się na szczerość, już pod ewidentnym ostrzałem i z dowodem jego winy w tle. Facet żenada. Ale o tym cicho sza.
Niestety upadek tej kobiety był szeregiem ich wspólnych błędów. Natomiast dużo ciężej winić kogoś za naiwność, niż człowieka ewidentnie świadomego swoich czynów w kontekście przyszłości, zarówno swojej, jak i małżonki - a chyba zdaje się przede wszystkim uwzględniając przyszłość syna.

Jasne, ale znów: ten film jest o niej, a nie o nim. Nie piszę w opiniach o bohaterze, który pojawia się w filmie miejscami i w sumie na 10-15 minut :)

Tylko ta postać, która łącznie spędziła może kwadrans na ekranie, stoi za całym plotem.

O czym był film?
Film był o tym, że podjęta pochopnie decyzja, może zaważyć na całym twoim życiu. A granie przeciwko osobie, z którą jest się związanym, doprowadzi do samobója.

Jasmine to przykład kobiety uwikłanej, tak jak pisał @elase. Bohaterka została zauroczona przez męża, jak sama mówi w jednej ze scen. Zaślepiona do tego stopnia, że podpisywała dokumenty, które podsuwał jej pod nos. Zaślepiona zaufaniem do swojego męża, jak i bogactwem, które kochała. Nie ma w tym nic zaskakującego. Wg. mnie fakt, że Jasmine ewidentnie nie ulokowała pieniędzy będących dla niej zabezpieczeniem, świadczy o jej niewinności i beztrosce. I to one, zaraz po wydaniu męża FBI w afekcie, doprowadziły ją na skraj.

"Zaślepiona zaufaniem do swojego męża, jak i bogactwem, które kochała."

" Wg. mnie fakt, że Jasmine ewidentnie nie ulokowała pieniędzy będących dla niej zabezpieczeniem, świadczy o jej niewinności i beztrosce. "

To już są kwestie subiektywnej oceny. Dla mnie ona nie była aż tak naiwna. Ja to odebrałem jako typowe odwracanie głowy. Nie obchodzi mnie skąd masz kasę dopóki mogę się w niej kąpać.

a nie wystarczy, że to film o neurozie ? O rozpadzie osobowości ? O lękach ? O neurotycznej gonitwie ? Mnie wystarczy, jeśli to jest tak dotkliwie, tak boleśnie pokazane. Nie widziałem też tam żadnej "starej kobiety"....:) A film znakomicie zrobiony, na ten właśnie temat.

Hmmm... W tym porównaniu z Daisy coś jest. Ale wg mnie ten film to przede wszystkim allenowska wariacja na temat "Tramwaju zwanego pożądaniem".

Fakt, to chyba nawet celniejsze porównanie.