Przychylam sie do opinii Detoksynatora - piewsze minuty dają najdzieję, że oto udało się
USAcowi zrobić kąśliwy, cierpki film o USA. I czlowiek rzuca co ma w rękach, leci i wyczekuje na
"i co dalej" a tu ni z zadu, ni z bawełny składu - wszystko się rozwala o kant czyjegoś
kwadratowego czoła. Syficzny żywot złomotanego człowieka, tak dobrze, tak odczuwalnie
zarysowany (bardzo dobry na dobitkę wątek z rzekomą molestą koleżanki z pracy) ucieka w
niebyt wraz z podłączeniem sie do akcji gówniarskiej Roxie. I choć dziewucha nie gra źle, i
choć się stara, choć się kiwa - to łączaca ich więź staje się irytująca, drażniąca, toksyczna dla
mnie jako widza. Z tej czkawki wyjść się już nie da. Podkusiło Bobcata do wyjaśniania wszem i
wobec, że Frank na Roxie nie leci (chyba na fali obsesji antypedofilskiej) i na tym ostatecznie
spaliła sie resztka.
Wielki minus za przewidywalność istoty dwóch mających duże znaczenie postaci: Roxie i
Clarka. Ani przez sekundy ćwiartkę wierzyć się nie dało, ze ona molestowana w domciu, a
Clark - ofiara medialnego apetytu na idiotow. Do tych ról należało wybrać aktorów, którzy
potrafiliby unieść ich znaczenie. Murray w pełni daje radę - no ale w takim towarzystwie zostaje
to strawione.
Przesłanie (czy jako to nazwać) jak przesłanie. Takie samo od lat - od lat skutkujące coraz
większą ilością mam talentów, mam fiołów, tańców z gwiazdami, ju ken densów. Nihil novi.
Mam takie wrażenie, że starano się zrobić film aktorski na kanwie South Parku. I być może
gdyby reżyser wsparł się łbem Parkera - to kto wie..., kto wie...
Za pierwszy kwadrans - 8 pkt, za resztę - 1. Podzielone, pomnożone, dodane, odjęte i wynik jak
jest, każdy widzi.