Przykład pseudoambitnego nudziarstwa w wydaniu minimalistycznym, a dokładniej dwugodzinna męczarna z może 2-3 niezłymi scenami. Hugo Vieira da Silva tak samo jak nie miał nic do powiedzenia podczas krótkiego przemówienia przed seansem, tak samo nie ma nic do powiedzenia w swoim filmie. Porusza może i ciekawy temat, pokazując, że niemiecka trudna młodzież pozornie wysyłana jest do Portugalii w celu resocjalizacji, a w rzeczywistości tylko po to, by pozbyć się jej z kraju, ale sposób jaki sobie obrał na przedstawienie nam tego, jest cokolwiek chybiony. Niemal przez cały film jesteśmy świadkami nudy, jakiej owa młodzież ulega, a po kolejnych statycznych scenach nuda zaczyna udzielać się także nam. Niemieckie dzieciaki chodzą i nic nie robią, a nawet jak już coś robią, to i tak nic nie robią! Obłęd. Jednym z nielicznych plusów 'Body Rice' jest oprawa muzyczna, na którą paradoksalnie składają się prymitywny rave i równie niewyrafinowany niemiecki rock. Jednak gdy dźwięki już zaczynają rozbrzmiewać, zazwyczaj albo komentują daną scenę, albo ubarwiają miernotę filmu (vide scena tańca). Ogólnie jednak wrażenia negatywne zdecydowanie dominują, dodatkowy minus za sceny okrucieństwa nad zwierzętami.