Film o kontrowersyjnym włoskim polityku Giulio Andreottim. Stylowy, błyskotliwy, dowcipny, oryginalny. Ogląda się znakomicie, z stale z rosnącą satysfakcją, mimo że przewijający się przez całość seansu nawał nazwisk i odsyłaczy do włoskiej historii, obyczajowości i meandrów polityki jest ogromny. Łatwo się pogubić, ale zachwycić także nietrudno. To bardzo nietypowe kino polityczne. Mimo że od początku do końca dotyczy faktów i tylko ich, to jednak cały czas porusza się w sferze mitu: bardziej wyobrażeń na temat kulisów włoskiej władzy niż włoskiej władzy samej w sobie. I jest to taktyka, której przyjęcie pozwala na wiele. 'Boski' zrobiony jest z humorem, z pazurem. Reżyser filmu Paolo Sorrentino sięga niejednokrotnie po mocno efektowne, pastiszowe środki wyrazu, przy czym robi to z takim wdziękiem, że twórcy kina gatunków - w rodzaju Guya Ritchiego - mogą mu co najwyżej kawę na planie podawać. Ta nietypowa jak na swój gatunek brawura w żaden sposób całości nie osłabia. Jest atrakcyjnie, ale nie jest trywialnie czy tendencyjnie. Mimo że zwłaszcza do tego drugiego było tu stosunkowo blisko. Bo 'Boski' to film krytyczny względem Andreottiego: oskarżanemu o wielokrotne kontakty z mafią - w tym m.in. o zlecenie morderstwa - nigdy winy nie udowodniono, tymczasem twórca filmu zdaje się nie mieć co do tego żadnych wątpliwości. A jednak daje tu autentycznie fascynujący portret swojego bohatera, choć fascynujący również dlatego, że właśnie dwuznaczny. Winny filmowy Andreotti (r e w e l a c y j n y Toni Servillo) podobnie jak niedawny filmowy, winny Nixon pozostaje przede wszystkim mężem stanu, może i upadłym, dręczonym przez własne słabości, ale te są z tych, co to zdecydowanie bardziej budzą respekt niż kompromitują. Właściwie wszystko w tej postaci budzi respekt: klasa, intelekt, kultura, powściągliwość, również to co bardziej intymnie, jak miłość do żony. Inna sprawa, że te fascynujące ujęcie postaci głównego bohatera w dużej mierze (a być może w całości) podporządkowane jest ironii, którą przesiąknięta jest całość. Być może więc jest to film o manipulacji charyzmą. Być może ulegając 'boskiej' osobowości Andreottiego daję się nabrać tak jak zdaniem Paola Sorrentino - być może - dała się nabrać cześć włoskiego społeczeństwa. Sporo tych 'być może', ale i w tym - a być może zwłaszcza w tym - wartość tego filmu. Nie do przeoczenia.