jason momoa nie pozostaje w szufladce ról herosów, kręci (tu jest współproducentem) filmy raczej kameralne, nieszczególnie też zaawansowane psychologiczne, ale poruszające ważne problemy, typu postępująca demencja rodzica (która była tutaj poniekąd katalizatorem wydarzeń), dlatego dla tych, którzy oczekują, że będzie z każdej nowej produkcji promieniował energią samca alfa, jak khal drogo lub conan, jego filmy przynoszą rozczarowanie. nie kozaczy, opowiada... coś bardziej, jak tradycyjne historie przy ognisku, niż nowofalowy szał gadżetów i kozaczenie i wybuchy. surowe, ale w wymowie ludzkie kino. w klimacie porównywalny z 'the single shot', 'winter's bone' czy 'wind river'.