Zacznę bez zbędnego rozwodzenia się nad tematem - po filmie spodziewałem się znacznie więcej (i tu w zasadzie mógłbym zakończyć swoją wypowiedź, jednak mając na uwadze fakt, iż szalenie trudną byłaby polemika z czyimiś odczuciami, postaram się – w wielkim skrócie – przedstawić choć część argumentów). Zawiodłem się, powtórzę, zawiodłem się i jest to winą samego Jarmusch’a, który zdążył przyzwyczaić widza do ambitnego kina. O fabule można pisać wiele, rozwiązywać zagadki pseudo-detektywistyczne, doszukiwać się głębszego sensu drugim dnem zwanego. Zagłębianie się w samą fabułę uważam za bezcelowe – nie to chciał nam przekazać reżyser. W moim (sądzę jednak, że nie będę tu osamotnionym) odczuciu chciał nas nakierować, pokazać inną stronę życia, zwrócić naszą uwagę na rzeczy ważne i wyrwać z letargu – przywołać wspomnianą teraźniejszość. Film dość powierzchowny, nie mogę powiedzieć w tym wypadku nawet o przeroście formy nad treścią – obraz nie zapada na długo w pamięć... i jest to jeden z głównych zarzutów kierowanych w stronę autora tego dzieła. Postaci kreślone przez reżysera, choć bardzo kolorowe i tak od siebie różne – nie są na tyle wyraziste, by... przekonać do siebie. Zgodzę się - Jim Murray w formie (gra równo, adekwatnie do roli, w jaką się wcielił – tu uwag brak), dobra praca kamery i wpadająca w ucho muzyka (z czasem nachalność motywu przewodniego może nieco drażnić), ale zabrakło tu pierwiastka Tesli (wtajemniczeni wiedzą o czym mówię). Film bezapelacyjnie zmusza do refleksji, jednak nie czyni tego w sposób przekonujący. I nie mam tu na myśli zakończenia utrzymanego w iście Lynchowskim stylu. Obraz momentami wręcz razi zahaczając bardzo niebezpiecznie o kicz. Ale nie jest to ten rodzaj kiczu, do którego zdążył nas przyzwyczaić wspomniany wyżej Jarmusch.