Jeśli Zmęczona śmierć jest pierwszym autentycznym arcydziełem kina, to chaplinowski Brzdąc jest zaraz drugi w szeregu, ma jednak nad filmem Langa pewną przewagę: nie było chyba przed Brzdącem filmu, który z dzisiejszej perspektywy oglądałoby się tak dobrze i który dla współczesnego widza byłby, na swój sposób, tak przystępny i łatwy w odbiorze. Wszystkie wcześniejsze wielkie i ważne filmy wymagają jednak odpowiedniego podejścia i zaakceptowania pewnych reguł, jakimi rządzi się kino nieme, zwłaszcza to sprzed lat 20. jeszcze. Inaczej Brzdąc, którego ogląda się dziś właściwie jednym tchem, jest bowiem najlepszym jak do tej pory przełożeniem możliwości narracyjnych i formalnych kina niemego na film pełnometrażowy, a przy tym znakomitym przykładem wyważenia wątków komediowych i dramatycznych, które składają się na jeden z najbardziej poruszających i zabawnych zarazem filmów swoich czasów. Brzdąc to bowiem nie tylko wypadkowa tego, do czego od samego początku zmierzało kino, ale też punkt zwrotny – film, od którego kino zaczęło przemawiać do widza w nowy, bardziej nowoczesny sposób, a mistrzowie komedii – Lloyd, Keaton i sam Chaplin – ostatecznie przestawili się z seryjnego produkowania krótkometrażówek na tworzenie bardziej dojrzałych, przemyślanych produkcji pełnowymiarowych, co w kolejnych latach miało zaowocować prawdziwym wysypem wspaniałych filmów, wśród których znalazło się kilka arcydzieł tej miary, co Generał czy Gorączka złota.
Wszystko zaczęło się jednak od Brzdąca…

Więcej o filmie w cyklu "Wszystkie smaki kina": http://czipsydwa.wordpress.com/2013/06/01/wszystkie-smaki-kina-51-brzdac-1921/