Film zaczyna się dosyć ciekawie, potem jednak powoli uchodzi z niego życie. Podobnie jak z widzów ;/ Każda kolejna scena śmierdzi tandetną amatorszczyzną, jest nieprzemyślana, mnóstwo w nich nieścisłości, braku logiki i niezamierzonego komizmu (Wierzcie lub nie, ale podczas najbardziej "dramatycznych" scen, np. akcja "wbijanie wideł", cała sala piała ze śmiechu!). Tytułowy bunt był jakoś trudno zauważalny (chyba że nastoletnie pyskówki robią na kimś wrażenie). Gra aktorska (i dotyczy to całej obsady) balansuje na poziomie teatrzyku jarmarcznego. Główny bohater zachowuje się nie jak zagubiony, ale niepełnosprawny umysłowo. Jego dreptanie z nóżki na nóżkę i dziwaczne grymasy działają na nerwy. Pomijam już takie aspekty przemawiające na niekorzyść tej produkcji jak fatalny montaż. Muzyka też jakoś nie zachwyca, a szkoda, bo miała potencjał (np. melodia grana przez Lorisa na pianinie). Dla jednego dobrego utworu nie warto jednak chyba poświęcać ponad 100 minut swojego czasu temu filmowi o niczym. Strasznie się zawiodłam - kino europejskie jest mi przecież bardzo bliskie.