dobry friedkin nie jest zły, ale ten taki nie jest.

źle się dzieje w państwie duńskim ogólnie, kiedy reżyser znany i ceniony z tak zwanej organoleptycznej ruchawki ekstremalnej zamyka się z aktorami w windzie. jednak do czegoś innego nas maestro przyzwyczaił - przede wszystkim w swojej absolut li brutal kiler dekadzie lat siedemdziesiątych, zainaugurowanej Francuskim Łącznikem, ukoronowanej Zadaniem Specjalnym - a co nadto jest, wiadomo jakie jest, od kogo pochodzi i gdzie pomieszkiwać powinno.

dobrze, wprawdzie można sobie popatrzeć, bo w jakąś tam tradycje zainteresowań sądowych friedkina jakoś tam to się ostatecznie wpisuje (przypomnę, iż reżyser dostarczył nam ongiś przepisanych na nowo Dwunastu Gniewnych Ludzi, po czym poleciał dalej z tym tematem tworząc Regulamin Zabijania zanurzony w podobnej estetyce) (nie mylić z: po pierwsze robię taki wjazd, że wszyscy robią hałas) (po drugie jak się komuś nie podoba niech da lajka) (jak również debiutował zgoła konfrontacyjnym filmem People vs. Crump, w którym połączył był fabularną ruchawkę inscenizowaną z dokumentalną bezruchawką krzesełkowo-gadaną ogólnie) (a i w połowie lat siedemdziesiątych sprokurował on zupełnie nieciekawego zgoła kanapona z panem fritzem langiem pod wszystko mówiącym tytułem Wywiad z Fritzem Langiem), ale.. o czym to ja właściwie mówiłem?

aha, że

dwa będą największe mankamenty powyższego zwieńczenia bezapelacyjnie chyba udanej i raczej bezkompromisowej kariery reżysera, pierwszy:

iż powinien ów przemawiać przekonywającym materiałem dowodowym na wzór iście godardowski - obrazem, nie słowem - a tego nie robi.

oraz mankament drugi:

zupełnie anachroniczny i niedzisiejszy, zgoła muzealny sposób ufilmowienia tegoż abecadła, który nie przynosi żadnej frajdy; stanowiący coś w rodzaju poronionej wypadkowej sensacyjnego teatru kobra z telewizyjnym teatrem młodego widza.

dusza z ciała uleciała odrobinkę dyć przedwcześnie jak mniemam - jako gdyż za mało jest friedkina w ostatnim dziele friedkina.