Przed obejrzeniem filmu (szczególnie szukając czegoś na Netflix) zawsze zaglądam na filmweb by wiedzieć, czy warto. I zwykle ufam tym ocenom społeczności. Przyznam, że miałam duże oczekiwania przed seansem. I właściwie to się zawiodłam.

6/10 to najwyższa ocena jaką mogę dać, głównym powodem tego jest fatalna wręcz kreacja głównego bohatera. Czy tylko mnie raziło w oczy, w jaki sposób jest napisana rola głównego bohatera?
Ja rozumiem, celowy zabieg, że taki miał być (tj. opryskliwy, chamski, arogancki, odrzucający), by podkreślić z czym się od dziecka mierzył. Ale naprawdę nie rozumiem jak taka osoba jednocześnie może być tak przekonana o swojej "wspaniałości" względem innym ludzi, wręcz depcząc po nich, wyśmiewając największe osiągnięcia, idąc z głową zadartą do góry. Później zaś kuląc się z sobie uważając, że człowieka określa majątek, który nota bene ma na wyciągnięcie ręki, ale nim gardzi, bo... no właśnie? ... Typ ma za przyjaciół jakieś szemrane towarzystwo, "pije i bije", ale jednocześnie zaczytuje się w literaturze dla Noblistów siedząc w jakiejś norze i nigdzie nie wykorzystuje nabytej wiedzy, ot, taka rozrywka - dziś bijatyka, jutro kombinatoryka. W ogóle, jak to możliwe by dzieciak tak genialny nie został do tej pory zauważony? Nie chodził do szkoły? Raczej musiał. Czy odkrył, że ma takie genialne zdolności i nietypowe zainteresowania po ukończeniu szkoły, czyli mając jakieś 19 lat? Jeszcze rozumiałabym kreację bohatera, gdy jest kompletnie zamkniętym w sobie dzieciakiem, zafiksowanym w swoim świecie wybranej dyscypliny naukowej. Ale film o kolesiu, który jest taki do przodu, i który ma wiedzę bezgraniczną (w filmie wie "wszystko" na temat matematyki, chemii, literatury, filozofii, historii, obecnej sytuacji ogólnoświatowej, sztuki i kij wie czego jeszcze) jest z pogranicza fantasy. Nawet zakładając, że bohater ma pamięć absolutną, to mając 21 lat i tryb życia człowieka marginesu, nie starczyłoby mu zwyczajnie czasu, by w ogóle raz przeczytać wszystkie te dzieła, które tak pięknie cytował, z chirurgiczną wręcz precyzją, jak na geniusza przystało. A ten tekst, że zamiast na kawę równie dobrze można umówić się na paczkę karmelków zabrzmiał jak z ust osoby z zaburzeniami, serio.

Jeśli ten film miał kogoś do czegoś zmotywować, to nie wiem do czego. Wiary w rzeczy kompletnie niemożliwe?
Szkoda, że chociaż Pan Dobra Rada nie wygrał koniec końców tych milionów, to byłoby bardziej prawdopodobne niż istnienie osoby pokroju głównego bohatera.

A teraz proszę się ze mną kłócić, czemu się nie znam, jak niewrażliwa jestem i w ogóle że to film dla grona inteligentnych ludzi, do którego rzecz jasna nie należę, bo nie widzę w tym filmie głębi.