W pełni się zgadzam i tak samo odbieram film lubiąc klimat tamtych lat.
Muzyka świetna ! Rzadko zostawiam napisy końcowe ale nie mogłem się oprzeć "Smoke Without Fire".......

Rzecz z edukacją kobiety w tamtych czasach jest nieco bardziej skomplikowana, niż się wydaje. Było o tym w innym poście, ale napiszę i tu:
Wtedy kobieta nawet po osławionym Oxfordzie nie mogłaby liczyć na nic więcej, jak właśnie na "nudną posadę" nauczycielki w liceum - ew. dyrektorki, akurat Jenny miałaby na to szansę - lub inną, równie niepasjonującą, jak dla młodej dziewczyny, robotę. Ukończenie studiów niewiele by zmieniło w jej statusie społecznym, a jeszcze siedząc nad książkami, w specyficznym akademickim środowisku, mógłby być i problem z zapoznaniem kogoś, z kim mogłaby się pobrać. Z perspektywy tej 16-letniej dziewczyny, która miała przed sobą albo nudną kontynuację nudnej nauki - studia, a po nich równie nudną pracę i niepewną przyszłość w innych kwestiach, albo zamążpójście z profitami - kochający (jak się wydawało) mąż, obyty w świecie, niegłupi i lubiący sztukę, szczęście małżeńskie i kolorowe życie razem z jego przyjaciółmi - wybór nasuwał się sam. W pewnym momencie zaczęłam rozumieć Jenny. Myślę, że będąc na jej miejscu, miałabym sporą zagwozdkę. Ale - tutaj potępiam bohaterkę - gdybym miała "innego" Davida. Ten mi śmierdział na kilometr, co nie oznacza, że nie potrafił oczarować. Jednak widać było później, że jedynie zgrywa dżentelmena, mało mówi o sobie i do tego prowadzi brudne interesy. No, ale taka kasa znikąd się nie bierze, w sporadycznych przypadkach jedynie.