Wiecie co w filmie wydawało mi się najprawdziwsze, patrząc na narkomanów?

Koncepcja: niebo-ziemia-piekło, a dokładniej to, że ziemia wydawała się gorsza od piekła.

Bo "na ziemi" wiedzieliśmy, że robimy źle. Chcieliśmy przestać, a nie mogliśmy. Świadomość, że już nie wygramy, że praktycznie leżymy pochowani w grobie i przysypują nas ziemią.

A piekło? Niby najgorsze stadium, ale przynajmniej jesteśmy pogodzeni z własnym losem. Bierzemy bo musimy - nie chcemy się resocjalizować.

Podoba mi się Twoje myślenie. Właśnie zauważyłam, że skoro "ziemia" jest tak straszna, to co może być gorsze od niej?
Ale faktycznie - na "ziemi" jeszcze próbujemy walczyć, "zabijamy się" psychicznie, walczymy ze sobą, a w piekle już nam wszystko obojętne, bo wiemy, że już nic zrobić się nie da.