Nie mam wiele do dodania do tego, co w swojej recenzji napisał Sarpedon. Na mnie największe wrażenie zrobiły sceny zrytualizowanych spotkań rady wioski, które zapoznają widza z bardzo egzotycznymi sposobami wypowiadania się, gestykulacji i poruszania się mówców, nie wspominając o niesamowitych ubiorach. Dyskusje są naładowane emocjami, bogate w okrzyki, przeplatane niezwykle trafnymi metaforami, a dodatkowo uatrakcyjnia je specyficzny ceremoniał, nakazujący pośrednictwo mistrza ceremonii w wymianie zdań pomiędzy królem i członkami jego rodziny, a resztą zgromadzenia . Reżyser zasługuje na pochwałę, gdyż zastana przez widza sytuacja społeczno-polityczna we wiosce jest dość skomplikowana, a mimo to już w ciągu pierwszych kilkunastu minut staje się całkowicie zrozumiała. Dość szybko połapiemy się w problemach dotyczących dziedziczenia tronu czy prawa do ręki córki króla, wynikających ze zniesienia matriarchatu oraz innych problemach wywołanych surowymi zakazami Koranu. Pewien kłopot mogą sprawić egzotyczne gadżety, których znaczenie nie od razu jest jasne (na przykład Samp) czy zwyczaj używania, w odniesieniu do wysoko urodzonej osoby, różnych imion, w zależności od tego, kto się do niej zwraca. Podsumowując, jest to kino niebagatelne, z pewnością warte polecenia.