Cieżki orzech do zgryzienia, z jednej strony bardzo chciałem pokochać ten film i na to
liczyłem. Z drugiej, nie przepadam za filmami podobnej długości i ten nie był wyjątkiem –
miejscami byłem najzwyczajniej w świecie znużony. To z kolei powinno stanowić
podstawę do ostrej krytyki (w kinie najgorsza jest dla mnie nuda), ale ja po prostu nie
potrafię nie lubić tego filmu. Pomimo, iż był zamulony i trwał 3 godziny, pomimo, iż nie
zrozumiałem go do końca i próby interpretacji pewnych scen męczyły mi mózg, to jednak
podobał mi się ten szalony twór i jestem nawet w stanie zrozumieć te wszystkie
zachwyty. Bo choć miejscami w trakcie seansu (który i tak rozbiłem na dwa wieczory)
odpływałem w objęcia Morfeusza, to jednak miejscami odpływałem razem z bohaterkami
do ich magicznego świata.
"Celine i Julie odpływają" to film surrealistyczny (pozornie?), oniryczny, z fabułą
skonstruowaną na wzór logiki snu. To może się nie poddać, może męczyć, może nudzić.
Ale jeśli się to lubi, to można się naprawdę nieźle bawić. Fabuła z czasem zaczyna
przybierać kształty prawdziwej, trzymającej się, na swój sposób, kupy, historii. Jest tu
cała masa świetnych pomysłów, zabawnych scen, klimatu nie brakuje a bohaterki są
charyzmatyczne. Mimo to można by było ten film skrócić, niektóre momenty wydały mi się
zbędne. No i troszkę muzyki mi tu brakowało.
Technicznie film jest oszczędny, dość mocno zalatuje nową falą Godarta – nie wielki
budżet, brak efekciarstwa, pewna umowność i teatralność. Podobało mi się to, choćby
dlatego, że nigdy wcześniej czegoś podobnego nie widziałem.
Dla cierpliwych, wytrwałych, poszukujących. Pomimo, iż film daleki od ideału, to jednak,
wg. mnie – pozycja obowiązkowa, bo niepowtarzalna (choć nie mam porównania z
innymi dziełami Jacquessa Rivette)