"...Aby tworzyć, trzeba wszystko podważyć.
Przyszłość daje światło, przeszłość tylko cień.
Wartość rzeczy określa miłość, włożona w jej stworzenie..."

Przenosimy się w lata 20-te XX wieku i poznajemy niezwykłą kobietę, Eileen Gray, jednej z najbardziej innowacyjnych projektantek XX wieku, która żyła w latach 1878-1976. Światło, które towarzyszy projektantce przez całe życie uderza w nas, przestrzeń, prosta i funkcjonalna forma w pasteli i dużo światła.
Film rozpoczyna się w momencie rodzącego się romansu Eileen i Jeana Bodoviciego, rumuńskiego architekta, który był młodszy o 15 lat od swojej partnerki. Cudowna podróż w życie projektantki otwiera nam jej duszę, wszechstronność, czerpanie z życia garściami w sferze seksualnej był biseksualna, w sztuce odzwierciedlała proste, funkcjonalne, eklektyczne. Kształt przedmiotu określony przez jego funkcję, to coś więcej niż sztuka dekoracji prawdziwy modeling. Była esencja epoki, w której tworzyła, nadawała przedmiotom życie i odczuwanie.
Wybrana klientela korzystała z jej dzieł - bogaci i sławni.
Dziełem miłości jest modernistyczna willa E 1027 , która była owocem jej romansu z Jeanem, jest to rodzaj kodu: „E” – pierwsza litera imienia projektantki, a cyfry oznaczają kolejne litery w alfabecie: 10. literą jest „J” (Jean), 2. – „B” (Baldovici), 7. – „G” (Gray).
Pod wieloma aspektami był to dom-manifest sformułowany na podstawie słynnych „pięciu punktów nowoczesnej architektury” Le Corbusiera (konstrukcja oparta na słupach, poziome rzędy okien, płaski dach z tarasem, wolny plan, wolna elewacja).
Tworząc tę budowlą jesteśmy świadkami połączenia formy , użyteczności ze zmysłowym tańcem baletu i współczesnego, kroki, dotykanie, słuchanie, mówienie i odczuwanie, co mówią ściany, to niezwykła kompatybilność twórcy i dzieła.
Postać Le Corbusiera to czarny charakter, który na 40 lat usunął i zniszczył karierę Gray, do willi uzurpował sobie własne prawo z zazdrości, zniszczył integralną część i ducha domu i przez akt wandalizmu metaforycznie wygnał jego rodowitą właścicielkę. Historia upomniała się o Eileen i w roku 1965 po śmierci Le Corbusiera, który de facto zmarł pływając, i patrzył na willę.
Wszystkie dzieła, które powstały z ręki niezwykłej projektantki były z miłości i podpisane jej wrażliwością, nowatorstwo i wyprzedzenie swojej epoki stanowiło o wielkości tej kobiety.
Film ogląda się fantastycznie, piękne pastelowe kadry, przestrzeń, powietrze, świeżość i gra aktorki Orla Brady, miło zobaczyć Alanis Morissette :)