rok jeszcze sie na dobre nie zaczal, a ja juz wiem jaki film najbardziej mnie w nim rozczarowal. gdy tylko pojawila sie wiadomosc, ze zhang yimou i gong li po 11 latach wymuszonej przerwy znowu spotkaja sie na planie mozna bylo oczekiwac conajmniej arcydziela. to zupelnie tak jakby kurosawa i mifune razem krecili 'sobowtora' - i chyba szczesliwie do tej wspolpracy nie doszlo. 'cesarzowej' nie warto porownywac do wczesniejszych filmow yimou - nawet 'hero' i 'dom...' pomimo swojej kiczowatosci i umownosci, charakterystycznej przeciez dla calego gatunku wuxia, stoja o kilka klas wyzej. nie chodzi nawet o drazniaca oczy kolorystyke wykorzystujaca cale spektrum barw; zeby daleko nie szukac wystarczy zerknac na 'zegnaj moja konkubino' chena kaige, gdzie podobny przepych zostal pokazany w sposob wrecz fenomenalny. u yimou kicz przelewa sie strumieniami, muzyka meczy swa monotonnoscia, a najgorsze ze nie ma na czym oka zawiesic, bo zdjecia, oprocz niezlej sceny poscigu w wawozie nie porywaja. to co ratowalo 'hero' i po czesci takze 'dom...' - bardzo plastyczne poslugiwanie sie kadrem, kolorem i choreografia - w 'cesarzowej' zupelnie nie istnieje. ciekawe, ze yimou fabularnie cofa sie o te 11 lat i znowu najwazniejszym punktem obrazu uczynil dramat. niestety gdy tylko zaczal sie rozwijac chcialem by rezyser jak najpredzej przeszedl do scen walki. a gdy zobaczylem sceny walki... chcialem juz tylko dotrwac do konca filmu. calosc jest tak przegieta, ze nawet zagorzali fani wuxii moga nie scierpiec takiej ilosci absurdow jaka serwuje 'cesarzowa'. nie wiem dla kogo powstal ten film i czemu mial sluzyc, yimou zupelnie nie czuje tego gatunku, i zamiast go odswiezyc, pograza go miernym polaczeniem dworskiej intrygi z nudnawa komputerowa masakra. szczerze odradzam.