mają swój styl i łatwo poznać ich filmy. Posiadają zdolność chwytania pięknych choć ubogich włoskich krajobrazów, często nawiązują do polityki /jeśli nie wprost, to jest obecna w tle/ i nie są banalni. W przypadku "Chaosu" mamy zekranizowane cztery nowele Luigi Pirandello, zgrabnie, z pomysłem i tym wspomianym już pięknem Włoch. Dzięki temu 3 bite godziny filmu mijają przyjemnie i bez narzekania na bóle zadka.
Opowieści mają sporo uroku, mądrości i odrobinę humoru. Możemy zrozumieć jak historia życia powoduje, że czasem ktoś nie potrafi zaakceptować własnego dziecka; dowiadujemy się, jak pełnia księżyca potrafi zmienić człowieka w szaleńca, i że jest sposób by mu pomóc - uczucie; chichoczemy nad właścicielem dzbana na oliwę, który stoi przed niezwykłym dylematem; w końcu mamy opowieść o miłości do ziemi i przodków oraz walce jaką prości ludzie muszą podejmować, aby utrzymać własną tożsamość. Całość zamka epilog, w którym spotykamy Luigi Pirandello, zadumanego nad przeszłością.
I pewien wniosek: Czasem trzeba sie zadumać, bo tylko w ciszy można usłyszeć na nowo najpiękniejsze i najboleśniejsze uderzenia serca.