Pierwsze co przyszło mi na myśl, jeszcze w trakcie oglądania ''Charlie musi umrzeć'', to spore
podobieństwo do filmu ''Drive''. Jednak dzieło Nicolasa Windinga Refna jest o ''niebo'' lepsze od
produkcji Fredrika Bonda, której to grzechem głównym jest zbyt chaotyczny scenariusz. Jednak
nie tylko o niego się rozchodzi, bo nierówności można bez przeszkód zauważyć w aktorstwie, oraz
w samej oprawie filmu, która wykonaniem przypomina wykres EKG.
Zarówno zdjęcia przeplatające się gdzieś pomiędzy amatorką, a solidnymi ujęciami, jak i
muzyka, której twórcą jest Moby, potrafiąca zagęścić atmosferę swoim elektroniczno
psychodelicznym brzmieniem, ale też i wprawić w chwilowe uśpienie, mogą wywołać mieszane
uczucia. To samo tyczy się także wspomnianej gry aktorskiej , czy ''emocji'' płynących z samych
bohaterów. Dosłownie na każdej płaszczyźnie, można tu dostrzec wzloty i potknięcia.
Sama historia wydaje się być mocno naciągana, ale przecież kino już niejednokrotnie widziało
równie nieprawdopodobne opowieści.
Wszystko tkwi w pozbawionej harmonii i polotu fabule, która to raptem tylko chwilami trzyma
rytmiczny poziom. Problem jest też prowadzenie całości w zbyt mozolny sposób, sposób wręcz
zniechęcający do przebycia wspólnej drogi z Charliem. Do połowy zupełnie obojętnie
obserwowałem poczynania głównego bohatera. Dobrze, że chociaż w drugiej części ''The
Necessary Death of Charlie Countryman'' przyspiesza, bo nie byłoby absolutnie czego oglądać.
Chwilę poświecę na nakreślenie postaci i ich nijakich charakterów.
Pewnie dla wielu Charlie Countryman był niestrudzonym romantykiem, ale nie dla mnie.
Ślepo zapatrzony w mało atrakcyjną Gabi, sprawiał wrażenie chłoptasia do bicia i nic poza tym.
Jego niezaradność, wręcz niemrawość w wielu sytuacjach w których się znalazł, wywoływała
raptem uśmiech politowania. Gdyby zsumował wszystkie sceny z jego udziałem, pewnie
okazałoby się, że 80% z nich Shia LaBeouf miotał się po planie zdjęciowym z opuchniętą gębą, a
charakteryzatorzy nie nadążali z upiększaniem jego lim i sińców. Sam aktor starał się jak mógł i
tego akurat zarzucić mu nie można, lecz cóż z jego starań, skoro twórcy nie pozwolili rozwinąć mu
skrzydeł i nie cisnęli w niego iskry bożej.
Kilkoro pozostałych filmowych ''bohaterów'', nie wygląda, a raczej, nie zachowuje się wcale
inaczej. Nawet sam Mads Mikkelsen ma słabsze chwile, chociaż jego Nigel, szwarccharakter jest
w filmie najciekawszą z osobistości.
Można mieć wrażenie, że cały ten plan scenariuszowy został utarty na siłę, bo i sam pomysł do
najświeższych wcale nie należy.
Rumunia ukazana została jako takie zaściankowe zadupie Europy. Mafia, dragi i rynsztok.
Romantyzmu w tej komedii jest jak na lekarstwo, akcja również jest dosyć mocno okrojona, czyli
tylko w gatunku dramatu to dzieło się jeszcze jakoś sprawdza.
Scen zapadających w pamięć trudno będzie się doszukiwać, może jedynie ta z zabawą na
ecstasy, która i tak jest zbyt krótka będzie pamiętliwa.
Ogólnie nierówna to produkcja, mało zabawna, pozbawiona świeżości, taka, która może więcej
widzów odepchnąć od ekranu podczas seansu, niż zaciekawić.
W ''Drive'' wszystko wydawało się takie wyważone. Tu niestety brakuje zdecydowania się na
konkretne ruchy. Taki misz masz nie najlepszych lotów, misz masz, który jednoznacznie niełatwo
ocenić. W takich sytuacjach przeważnie decyduję się na wypośrodkowanie, chociaż i tak to
przynajmniej o pół oczka zawyżona nota. Niech będzie, że podciągnę ją w górą za migawkowo
teledyskowe ukazanie niby to uczucia Charliego i Gabi. 5/10